We hebben er al vaker blogs over geschreven, de globale dreiging voor deflatie. In dit bericht willen we nogmaals benadrukken dat het erop lijkt dat wereldwijde economieën aan de vooravond staan van een sterke deflatie. Hoe dit precies in elkaar zit zullen wij hieronder verder toelichten.

 Beleid sinds 2007

In 2007 kwamen wereldwijd de economieën op een punt waarop de totale schuldenberg na jaren van exponentiële groei niet verder meer wilde stijgen. Aangevoerd door de centrale bank van Amerika de FED en de reservevaluta de dollar is de wereldwijde schuld sinds het loslaten van de dollar-goudstandaard in 1970 exponentieel gegroeid. Op de onderstaande grafiek is dan ook mooi te zien dat er in 2007 een einde kwam aan die expansie, wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat de crash ingezet werd met het faillissement van Lehman Brothers in Amerika.

Bron: The New York Federal Reserve.

De wereldwijde angst voor deflatie is in maart liefst 32 grote landen toegenomen. Door het terugvoeren van het beleid van de centrale banken waarbij de rente kunstmatig laag werd gehouden door enorme hoeveelheden geld de economie in te pompen is de dreiging van deflatie weer terug.

Er is een duidelijke trend te zien waarbij de inflatie in veel grote landen richting het nulpunt begint te lopen en de kans op desinflatie (afname van het tempo van de prijsstijgingen) of zelfs deflatie steeds groter wordt.

De obligatiemarkt laat op dit moment op een zeer interessante manier zien dat de dreiging van deflatie er steeds meer zit aan te komen. De rendementen op staatsobligaties lopen ook  in veel landen steeds meer terug.

1. United States 10-Year Treasury Yield, 2.4%
2. Germany 10-Yield Bund Yield, under 1%
3. Japanese 10-Year JGB Yield, under 0.5%
4. France 10-Year Government Bond Yield, 1.3%
5. Canada 10-Year Government Bond Yield, 2%
6. United Kingdom 10-Year Government Bond Yield, 2.5%
7. Mexico 10-Year Government Bond Yield, 3.2%
8. Italy 10-Year Government Bond Yield, 2.4%

Opvallend genoeg is het beleid van centrale banken sinds 2008 erop gestoeld om deflatie te bestrijden, globale handelsbalansen terug in evenwicht te krijgen, de werkloosheid te bestrijden en banken overeind te houden. Zes jaar en heel wat stimuleringsmaatregelen verder lijkt geen van deze problemen te zijn opgelost, de dreiging van deflatie is terug, de werkloosheid is niet verminderd en de globale handelsbalansen zijn alles behalve  in balans. Vooralsnog heeft het ervoor gezorgd dat de dollar zijn status steeds meer ziet afzwakken. Zeker nu met de onrust in Oekraïne en de BRIC landen die steeds meer een blok vormen tegen het Westen lijkt het erop dat Amerika bereid is ver te gaan om zijn verloren terrein terug te winnen. Of dit met het huidige beleid haalbaar is lijkt twijfelachtig en zelf een utopie.

De enige keuze die centrale banken in Amerika en Europa zes jaar geleden hadden was ervoor te zorgen dat alle failliete instituties, banken en verzekeraars opnieuw werden gefinancierd met nog goedkopere schulden. Dit heeft er in feite voor gezorgd dat nu dat beleid de laatste jaren is verminderd de problemen alleen maar verder vooruit zijn geschoven in de toekomst.

Omdat onze economische groei binnen ons huidige monetaire systeem vrijwel volledig op krediet verschaffing is gebaseerd zijn de economische vooruitzichten uiterst negatief. Het systeem kan simpel wel niet veel extra schuld meer aan. Er zijn nu nog twee opties, de rente verhogen en de economische depressie hiermee stimuleren (politiek gezien niet populair), de zieke delen binnen de economie zullen omvallen, om vervolgens weer te kunnen groeien of middels het creeeren van veel inflatie de huidige schulden weg te inflateren. Dit houdt in zo veel extra geld creëren dat het zijn waarde volledig verliest en ook de schulden niets meer waard zijn. Voor deze optie lijkt te worden gekozen om de lange termijn. Na een relatief korte periode van deflatie zullen overheden er waarschijnlijk voor kiezen de geldpers weer aan te zetten.